سرکوب

پیشتر در قسمت اول و دوم این مقاله به این سوال مهم اشاره کردم : چرا حکومتی تا به این غایت بی لیاقت و فاسد و خونریز که دیگر حتی حنایش برای فرزندان خودشان هم رنگی ندارد، همچنان پابرجاست؟ ما

بارها ما از زبان دایناسورهای رو به انقراض ۵۷ تی شنیده ایم که بله، ما نسلی بودیم که انقلاب شکوهمند کردیم و شما هم به جای «سرزنش» ما اگر راست میگویید بروید در خیابان ها همانند ما انقلاب کنید!

در چند روز پیش، زمانی که در پنجشیر جبهه ای چریکی علیه طالبان تشکیل شد، عده زیادی از هموطنان خودمان به پیروزی این جبهه مقاومت امیدوار شده بودند اما من پیش بینی می کردم که همان کشورهایی که طالبان را پشتیبانی کردند تا ظرف کمتر از دو هفته افغانستان را بگیرد، قطعا با پهپادها به کمک طالبان خواهند آمد و توازن قوا را به نفع طالبان رقم خواهند زد. البته بدلیل وضعیت اقلیمی و تنوع قومی و فرهنگی افغانستان شاید هیچ دولتی موفق به سرکوب کامل گروههای چریکی نشود و این زد و خوردهای پراکنده سالها ادامه یابد اما آنچه که مسلم است دیگر نمی توان با تکیه بر اسلحه های سبک و جنگهای کوهستانی حکومتی را سرنگون کرد.

نگاهی به سیاست‌های رژیم، و نرد عشق باختن استمرارطلبان فرومایه برای طالبان، گذار مسالمت‌ آمیز از رژیم را هر روز کمرنگ تر و نامحتمل تر می‌کند.

دمکراسی ….یک سیمرغی سر قله قافی نیستش که ما در را باز کنیم و ببینیم که اِه سیمرغ دمکراسی اونجا نشسته و منتظر ماست…

جمهوری ایرانی– دکتر حسین بشیریه، استاد برجسته علوم سیاسی، در بحث از فروپاشی نظام‌های سیاسی، به هشت عامل اساسی اشاره می‌کند که چهار عامل به “جامعه” مرتبط است (نارضایتی، ایدئولوژی، سازماندهی، رهبری) و چهار عامل به خود نظام سیاسی (بحران

تظاهرات آبان نشان داد که دستگاه سرکوب و تبلیغ رژیم به هماهنگی و بلوغ قابل توجهی رسیده. در اینجا چند نمونه از پاسخهای محمد مرندی (استاد زبان انگلیسی دانشگاه تهران) در میزگرد برنامه The heat که روز چهار شنبه ۲۹

جودیت باتلر در مقدمه‌ی کتاب قاب‌های جنگ. چه‌وقت زندگی شایسته‌ی سوگواری است؟ می‌نویسد[vii]: بی‌ثباتی نام شرایطِ سیاسی‌شکل‌یافته‌ای است که در آن جمعیت‌های معینی از فقدان شبکه‌های حمایتِ اجتماعی و اقتصادی رنج می‌برند و به‌شکلی متمایز در معرض آسیب، خشونت، و مرگ هستند.