در حضر

من این مردم را نمی شناسم مردمی که در چشم­هایشان به جای حیای آشنا، بی­شرمی بیگانه جا دارد. زبانشان را نمی فهمم زبانی که درعوض سخن شیرین، بار تلخ شعار گرفته است. این مردمی که پا را به تجاوز بر می­دارند و در سر نقشهٌ تهاجم دارند، از من دورند.

«من صدایم را به پشتیبانی از آقای شاپور بختیار با سربلندی هر چه تمام‌تر بلند می‌كنم، حتی اگر این صدا در فضا تنها بماند. من از تنها ماندن هرگز هراسی به دل راه نداده‌ام. ولی این بار می‌ترسم. نه به