آذربایجان

امروز در اخبار خواندم که جمهوری اسلامی برای بسته نشدن جادهٔ ارتباطی‌اش با اروپا از طریق ارمنستان، حاضر شده به جنگ دولت باکو برود. ظاهراً این همه غیرت برای حفظ یک جادهٔ ترانزیتی قابل ستایش است و آدم به خودش

تحقیر ابراهیم رئیسی از سوی پوتین نشان میدهد که افراد خائن و وطنفروش حتی نزد کسانی که از آنها سود میبرند منفور و بی ارزش هستند. این قاتل و ابله به تمام معنی حتی حرف زدن هم بلد نیست و

راوی فرزند آیت الله عبدالکریم حائری یزدی (موسس حوزه علمیه قم) است.

مناقشهٔ جاری ققفاز میان آذربایجان و ارمنستان موردی استثنایی است که در آن اسرائیل و ایران، گرچه ادعای بی‌طرفی دارند، درواقع به یک طرف واحد گرایش دارند: آذربایجان. اسرائیل نفت آذربایجان را می‌خرد و به آن سلاح‌های پیشرفته‌ای می‌فروشد که حالا استفادهٔ مرگباری از آن‌ها می‌شود.

امروز جمهوری اسلامی در تمام جهات جغرافیایی همسایگان خود را به دشمن مبدل ساخته و یا با رفتار غیرمتعارف خود سبب شده تا همسایگان برای درامان ماندن از سیاست های مداخله جویانه جمهوری اسلامی به سمت قدرت های خارجی بروند و پایگاه های مختلف نظامی به آنها بدهند تا در مقابل خطرات احتمالی از سوی جمهوری اسلامی درامان باشند.

در شماره پنجم کتاب جمعه به سردبیری احمد شاملو صفحه ۱۴۸ متن تلگراف تقی زاده به احمد قوام بعد از بیرون راندن ارتش سرخ و باز پس گیری آذربایجان به عنوان “سرکوب جنبش در آذربایجان” چنین آمده:

۷۳ سال از فرو پاشی حکومت یکساله‌ فرقه دموکرات آذربایجان می‌گذرد. رویدادی تاریخی در ۲۱ آذر ۱۳۲۵ که از فردای انقلاب ۱۳۵۷ به مرور اهمیت تاریخی آن کمرنگ و بی‌رمق شد. پس از جنگ جهانی دوم، دو قدرت جهانی، اتحاد