چرا اختلافات بین گروههای سیاسی پایان ناپذیر است؟
بیشتر کشورهایی که دمکراسی محور هستند و یا حتی کشورهایی که در مسیر رسیدن به دمکراسی هستند، دارای احزاب و گرایش های مختلف هستند. مثلا حزب چپ دارند، حزب راست دارند، حزب میانه، حزب سبز و غیره دارند.
داشتن گروههای مختلف در یک کشور، باعث میشود افراد جامعه جذب حزبی شوند که دیدگاه آنرا نزدیکتر به دیدگاه خود می بیند. این باعث یک نظم و سامان در کشور میشود. هر حزب ممکن است روزنامه و تلویزیون ویژه خود را نیز داشته باشد. همین امر باعث میشود تضارب افکار در جامعه بخوبی منعکس شود و برآیند آن در پای صندوق آنتخابات نمایان میشود.
در این کشورهای متمدن، افراد با گرایشات سیاسی متضاد، با هم رقیبند نه دشمن. بارها دیده ایم که بر سر منافع ملی، هر دو حزب مخالف، رقابتها را کنار میگذارند و تصمیمی که مصلحت عمومی را لحاظ میکند را می گیرند.
اما در بین گروههای ایرانی به چند دلیل هرگز این جدال ها به سرانجام نخواهد رسید.
دلیل اول این است که عده ای از گروههای سیاسی ایرانی هستند که ذاتا از ایران، پرچم ایران، فرهنگ ایران، تاریخ ایران، زبان و ادبیات ایران تنفر دارند. ماهیت رابطه اینها با ما، رابطه ای خصمانه است نه رابطه یک هموطن. با چنین افرادی که ما را دشمن خود می دانند فقط زبان قدرت تعیین کننده است.
دلیل دوم وجود فرقه رجوی است. این گروه متعفن هرگاه ببیند فرد یا جریانی اقبال عمومی پیدا کند فورا وارد صحنه میشود و شروع به تفرقه افکنی می کند. این فرقه بدلیل داشتن منابع مالی و نیروی انسانی سازمان یافته، قدرت مخرب چشمگیری دارند.
و دلیل آخر دستگاههای امنیتی جمهوری اسلامی است. افراد زیادی در خارج کشور در احزاب و گروههای سیاسی اپوزیسیون نفوذ یافته و بنزین به آتش اختلافات میریزند.
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
