پرونده ای برای پاپ

خبرگزاری فارس، پرس تی وی و دیگر رسانه های رژیم آخوندی با شوق خبر میدهند که پاپ فرانسیس از امریکا تقاضا نموده که به تحریمهای ایران خاتمه دهد. این که یک بنیاد متحجر و جنایتکار دینی به کمک یک بنیاد جنایتکار دینی دیگر بیاید البته چیز غریبی نیست. این باعث شد که به یاد کتاب پرونده ای برای پاپ بیافتم که سالها پیش خوانده بودم. نویسنده آن وکیل خوشنام انگلیسی جفری روبرتسون است که قاضی ارشد ایران تریبونال نیز بود و مقالات متعددی در مورد کشتار زندانیان سیاسی در ایران در سال 88 نوشته است.

او در این کتاب پرونده ای تشکیل میدهد تا بر اساس آن پاپ رتزینگر را به جرم جنایت علیه بشریت به دادگاه جنائی بین المللی (1) بکشاند.  او استدلال میکتد که تعداد و گستردگی بهره برداری جنسی از کودکان در کلیسای کاتولیک محدود به چند مورد خاص نیست و یک مشکل جهانی است و آنچه بسیاری از ما توجه نمیکنیم این است که این یهره برداری جنسی از کودکان جنایت علیه بشریت محسوب میشود و بر اساس آن میتوان پاپ را به عنوان رئیس کلیسا به دادگاه جهانی کشاند. او سپس اطلاعات مفیدی در مورد کلیسای کاتولیک عرضه میکند.

کلیسای کاتولیک تنها سازمان مذهبی است که ادعا میکند یک کشور است و در سازمان ملل به عنوان یک کشور حضور دارد. واتیکان نام مکان است و این کشور به نام هولی سی (2)  شناخته میشود. از آنجا که در ایران این کشور را به نام واتیکان میشناسند در این مقاله این نام را به عنوان مترادف هولی سی به کار میبریم. این کشور اصرار دارد که برای برخورد با کشیشهای بچه باز از قانون خود، قانون کنون (3)، استفاده کند و گزارش این جنایات به قوای انتظامی محلی را منع میکند که خود نوعی قانون شکنی است.

روشی که کلیسا در این موارد برگزیده پنهانکاری شدید و حفظ آبروی کلیسا در وحله اول است. کشیشهای بچه باز از یک کلیسا به کلیسای دیگر متقل میشوند و قربانیان قسم داده میشوند و گاه به آنها رشوه داده میشود که چیزی نگویند. قانون کنون اعتراف و توبه را برای کشیشهای خطا کار تجویز میکند. سپس آنها به کلیسای دیگری فرستاده میشوند و بچه های دیگری در تماس با آنها قرار میگیرند. حداکثر مجازات خلع لباس است که به ندرت اجرا میشود و کلیسا اهمیتی برای آسیب های جسمی و روانی که به قربانیان وارد می آید قائل نیست.

ادعای یک کشور بودن واتیکان بی اساس است و با قوانین بین المللی منطبق نیست. این ادعا بر اساس قرارداد لتران (4) است که در 1926 بین موسولینی و پاپ پیوس 6 منعقد شد. کمی پیش از آن پاپ از پادشاه خواسته بود که مقام نخست وزیری را به موسولینی تفویض نماید. این قرارداد باعث حمایت کلیسا از حزب فاشیست شد و دو ماه پس از آن کشیشها از مومنین خواستند که به موسولینی رای بدهند و در نتیجه موسولینی با 98.33 در صد از آراء برنده شد. این بسیار متفاوت با مخالفتهای پاپ پیوس 4 با دموکراسی و رای گیری بود. فردی که دشمن قسم خورده دموکراسی آزاد در اروپا و آزادی بیان و عقیده بود.

وجود واتیکان در سازمان ملل به او این اجازه را داده که بتواند در جهت خنثی سازی تلاشهای بین المللی برای بهبود وضع زنان و همجنس گرایان فعالیت کند. اولین بار از قدرت خود در کنفرانس قاهره در سال 1995 استفاده کرد و با اتحاد با کشورهائی مانند لیبی و ایران و کمک کشورهای کاتولیک امریکای لاتین و افریقا به مخالفت با حق بهداشت جنسی پرداخت و سقط جنین و یا پیشگیری از حاملگی را به عنوان ابزاری برای کنترل جمعیت رد کرد. پیشنهاد دیگری که این اتحاد با آن مخالفت کرد کمک به زنهایی بود که قربانی سقط جنینهای خانگی و غیر قانونی بودند. در کنفرانس پکن در سال 1995 دوباره در اتحادی با کشورهای اسلامی و کاتولیک، واتیکان با پیشنهاد توز یع کاندوم برای جلوگیری از گسترش ایدز در جهان سوم مخالفت کرد. در سال 1996 واتیکان کارزاری را بر علیه یونیسف آغاز کرد و از کشورهای دیگر خواست که کمکهای خود به یونیسف را قطع کنند، چرا که یونیسف کتابچه ای تهیه دیده بود که به زنها در کمپهای پناهندگی کنترل خانواده را می آموخت. در سال 1998 واتیکان بزرگترین گروه نمایندگانش را به کنفرانس رم فرستاد که خیال داشت دادگاه جنائی بین المللی را تاسیس کند. در میان تلاشهای دیگر واتیکان برای ضعیف نمودن این دادگاه  مخالفت با لایحه ای بود که تجاوز دسته جمعی سربازان به زنان را جنایت علیه بشریت قلمداد میکرد. واتیکان هنوز لایحه ای که اجازه میدهد رهبران کشورها بدون مصونیت سیاسی در موارد جنایت علیه بشریت محاکمه شوند تصویب نکرده است. در همین راستا پاپ سابق، کاردینال رتزینگر، اعتراض شدیدی به انگلستان برای دستگیری ژنرال پینوشه نمود بر این اساس که وی رهبر یک کشور است. لیست بلند لوایح دیگری که واتیکان تصویب  نکرده شامل “کنوانسیون حقوق کودک”، “کنوانسیون بین المللی آزادیهای سیاسی و اجتماعی” و “کنوانسیون رفع هر نوع تبعیض علیه زنان” است.

واتیکان یک بنگاه دینی است که از نفوذ خود برای پنهان نمودن بچه بازها، مخالفت با حقوق زنان و همجنسگرایان و حمایت از دیکتاتورها استفاده میکند. این که چنین بنگاهی به کمک متحد مرتجع خود بیاید امری عادی و قابل انتظار است.

1. International Criminal Court
2. Holy See
3. Canon Law
4. Lateran Treaty

Geoffrey Robertson QC, The Case of the Pope, Penguin Books, 2010

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید