ناسیونالیسم آزادیخواه بزرگترین اهرم بسیج عمومی، عطا هودشتیان

2019-12-092019-12-09 شیخ سالوادور عطا هودشتیان،ناسیونالیسم

جامعه ایرانی امروزه از همه سو زیر ضرب سرکوب، بدون سازمان، رهبر و ایدئولوژی قرار دارد. یعنی سه عاملی که تمامی انقلابات قرن بیستم را شکل داده بودند. ما بدون سلاح، میبایست برای خود سلاح جدید و تاکتیک جنگی تازه بسازیم، ابزارهایی برپا کنیم، راه های نفوذ تازه ای را کشف نمائیم، منافذی را بیابیم تا به اتکاء به آن به عمق دلهای مردم نقب بزنیم. حتی اگر آن سلاح جدید با تمامی اندام و فکر ما کاملا منطبق نباشد، باید خود را با آن منطبق کنیم، زیرا در زمانه عسرت، راه دیگری برای بسیج مردمی و رهایی نمانده است. یک استراتژجنگی پیش از هرچیز، یک روانکاو منطبق، و خلاق است. از شعارهای کلی و از ذهنی گرایی بدور است و شرایط واقعی و عینی را در نظر دارد. ایرانیان ناتوان وعسرت زده و نا امیدند، ناسیونالیسم آزادیخواهانه به آنها غرور ملی میدهد. در ایران بخاطر ضعف اپوزیسیون و نیز ناتوانی نظام حاکم در اقناع مردم و نبود تصویری از آینده ای روشن، مردم به گذشته روی می آورند و آنرا همچون پتکی برفرق نظام میکوبند. اپوزیسیون برای هدایت جنبش به این غرور ملی نیازمند است. زیرا این به مردمان نیرویی مجدد میبخشد و آنها را مدافع حقوق خود میکند. شاهدیم که در مبارزات مردمی سالهای اخیر نیز این تمایلات بیش از پیش در میان مردم گسترش یافته. این ناسیونالیسم درواقع پاتریوتیست، میهن پرست است. صلح جوست و تمامی اقوام ایرانی را برادران و خوهران خود میداند و نوک حمله را تنها بروی دشمن اصلی یعنی رژیم اسلامی میگیرد.

4- ما باید مدعی باشیم و در برابر رژیم بیاستیم و بگوییم که دخایر زیر زمینی ایران ثروت ملی کشور است و متعلق به مردم ایران است نه دولت ها و گروه های نظامی در عراق، لبنان و یمن و سوریه. نباید به رژیم اجازه استفاده از ناسیونالیسم را بدهیم. رژیم اسلامی به نام “دفاع ملی” دست به غنی سازی اورانیوم میزند و با همین عنوان بخشی از اپوزیسیون رقیق از نظام دفاع میکند. این گروه مدعی ست که چرا برخی کشورهای منطقه سلاح اتمی دارند و”ما” نداشته باشیم. همین گروه دخالت جمهوری اسلامی در سوریه را به نام “دفاع از کشور” توجیه میکند.

عباس عبدی، از بالاروندگان دیوار سفارت آمریکا، که اقدامش ملیاردها دلار خسارت مالی به میهن وارد کرد، نوشته: “چرا باید تجربه یک ملت را محکوم کرد؟”. روشن است که دراینجا در این بهره برداری از ناسیونالیسم، غرور ملی مردمان به نفع رژیم حاکم سوق داده میشود. رفرمیستها به نام “دفاع از ملت” دخالت ایران در کشورهای همسایه را توجیه میکنند و برباد دادن میلیاردها دلار ثروت ملی و را نیز به همین ترتیب.

اما مبارزان عراقی بدرستی بر علیه جمهوری اسلامی شعار میدهند و خواهان خاتمه دست اندازی رژیم اسلامی بر عراق هستند. آنها نیز برای ملت عراق و سرفرازی آن و آزادی مردمانشان مبارزه میکنند.

5- دو عامل در هویت سازی ایرانی در قرن اخیر موثر بوده اند. یکی هویت سازی از طریق نفی دیگری، یکی اعتبار تاریخی. در دوران مشروطه، برخی گرایشات پرقدرت فکری، هویت ایرانی را از طریق نفی دیگران، از جمله نفی ترکها و عربها، برساختند و به این نگاه بسیار مفتخر بوده اند. این هویت سازی نفی کننده و حذف کننده است. غیرزداست. لیکن میتوان بگونه دیگری به هویت نگاه کرد. در دوره حاضر، ما باید از طریق ارجاع به ارزشهای وطنی و افتخارات تاریخی مان، هویت خوشآهنگ و شامل و جامع و مثبت را برپاسازیم. به عبارت دیگر، ایران برای ساختن و پیشرفت خود هیچ نیازی به زدودن و حذف عرب و ترک و کرد ندارد. رویای یکدست کردن، هم تخریب کننده و هم ناممکن است. بلکه درست برعکس ایران برای پیشرفت خود به همه گروه های اتنیکی نیاز دارد. یعنی همه ما هم ترک و هم عرب و هم بلوچ و هم فارس و هم کرد هستیم.

ناسیونالسیم آزادیخواه و میهن پرست میداند که شعار ملی گرایی ش برعلیه اقوام نیست، بلکه آزادی وطن در مرکز همه آرمانهایش قرار دارد. از این رو باید با همه اتنیک ها و و با همه گروهای سیاسی، با هرگریشی، ملی گرایان، چپ های مارکسیست، مشروطه خواهان و جمهوری خواهان، و دمکرات های آزادیخواه، با حفظ مواضین دموکراتیک، و با اعتقاد به تمامیت ارضی میهن، احترام به حقوق بشر، و اصل انتخابات آزاد، همراه شد.

ناسیونالیسم ایرانی قدرت تاریخی فوق العاده ای دارد. در تمام دوران مشروطه و دوران پهلوی یکی از محورهای غرور ملی بوده است که البته، بدلایلی که میدانیم گاه راهش به افراط نیز کشیده شد، ولی این ناسیونالیسم توانست از انقلاب اسلامی نیز گذر کند و دوباره خود را زنده نگهدارد.

این ناسیونالیست میداند که نگاه او به ملت و ملیت اساسا به معنی بسته بودن درهای کشور بروی همسایگان نیست. ضد جهان و جهانی شدن نمیباشد، زیرا میداند که میهن ما در اقتصاد با نظام جهانی پیوند دارد. میداند که معضلات بزرگ درجهان همچون محیط زیست، مسله آب، تکنولوژی جدید، مسله امنینی، اساسا تنها در حوزه ملی قابل حل نیستند. ما نیازمند جهانیم و باید چنان کنیم که جهان نیز نیازمند ما باشد. این ناسیونالیسم هم میهن دوستی و هم جهان وطنی را پاس میدارد. از اینرو گرایش ناسیونالیستی آزادیخواه تنها اهرمی ست برای گسترش مبارزه مردمی و راهی ست برای خروج از بن بست اپوزیسیون سیاسی در ایران و همگامی نیروها با یکدیگر.

در برنامه پرگار شنبه 7 ماه دسامبر در این باره سخن گفتم. اینجا ببینید: