چگونه منابع و ثروت کشور به کمک سودجویان توسط کشورهای همسایه به یغما می رود

در روزهای اخیر از نایاب شدن و یا گرانی موز و خیار گرفته تا مرغ و گوشت قرمز و ….. موجب کلافگی و عصبانیت مردم بخصوص قشر متوسط ( البته من شک دارم قشر متوسط الان وجود داشته باشد) و گروه های آسیب پذیر شده است. اما متاسفانه بجای ریشه یابی اصل ماجرا ، وقت مردم و مسئولین بی لیاقت صرف کارهای عبث و حل کردن موضوع به اشکال ساده می شود.اما ریشه ماجرا به زبان ساده در دو چیز خلاصه می شود:

۱- اختصاص سوبسید به کالاهای اساسی و انرژی

۲- و اختصاص رانت های صادرات و واردات به گروه های خاص

نتیجه آن که شما می بینید ، یک کشاورز با بهره گیری آب و برق یارانه ای مثلا سیب یا خیار تولید می کند. در مقیاس با کشورهای منطقه قیمت این کالا ناچیز است.

حالا یک سودجو با سلف خری این کالاها آن ها را در آن سوی مرزها با قیمت بالاتری نسبت به بازارهای فروش ایران فروخته و سود آن را به جیب می زند و این کالاها در بازارهای مصرف ایران نایاب می شود

می بینید که یارانه ای که باید به ۸۰ میلیون اتباع ایرانی تعلق بگیرد از جیب یک رانتخوار و مردم عراق و ترکیه و … سر در میاورد.

در برخی مواقع هم این آقایان به عوض پیدا کردن راه حل اساسی چاره کار را اختصاص ارزهای دولتی یا نیمایی برای واردات آن کالا می کنند. غافل از این که یا این ارزها به مصارف دیگر رسیده و یا در بازار آزاد فروخته می شود و یا کالای وارداتی دوباره سر از بازار کشورهای همسایه در می آورد.

خلاصه این که این یارانه ها به جیب همه می رود جز قشر نیازمند.

و تاسف آور این که بسیاری از تجار و صنعتگران خارجی براحتی از این یارانه ها استفاده می کنند و مسئولین کشور هم مانند بز نظاره گرند. استفاده از برق مصرفی ایران توسط چینی ها برای تولید بیت کوین و یا حتی بنیادهای اقتصادی سپاه و نیروی انتطامی از این جمله اند.

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید