راه بی بازگشت اعتراضات مردم ایران
از دی ماه 96 کشور ما وارد مرحله ای شد که بسیار متفاوت از اعتراضات پیشین بود. در دی ماه دو سال پیش مردم به ماهیت دروغین اصلاح طلبان و اعتدالیون پی بردند و از آنها قطع امید کردند و برای اولین بار شعار دادند: “
اصلاح طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا”
از آن تاریخ به بعد، دو جبهه روبروی هم صف آرایی کردند: دستگاه سرکوب رژیم و اصلاح طلبان و کمونیستهای سابق و لابی های آنها در خارج کشور که خواهان استمرار این حکومت دیکتاتوری قرون وسطایی هستند از یکسو، و مردم ایران و وطن پرستان واقعی در داخل و خارج ایران در سویی دیگر.
هرچه زمان می گذرد این تقابل و این تضاد بین مردم و حاکمیت تشدید میشود. مردم ایران در کمین بودند که خشم خود را علیه این حکومت اشغالگر بروز دهند.
خوشبختانه حاکمیت ابله آخوندی با افزایش خرکی قیمت بنزین، این بهانه را بدست مردم داد تا به خیابان بیایند و خشم فرو خفته خود را عیان کنند.
خوشبختانه اعتراضاتی که در شب و روز گذشته در سراسر ایران شروع شد تفاوتهایی با اعتراضات دی ماه 96 دارد که حاکی از بلوغ جنبش آزادیخواهی مردم را میدهد که مهمترین آنها عبارتند از:
1- دامنه اعتراضات دیروز شهرهای بزرگ مثل تهران و تبریز و اصفهان و شیراز را هم گرفت. اکنون دیگر همه بافتهای اجتماعی در مقابل این حکومت نالایق قرار گرفته اند. طبقه فقیر و کم درآمد عاجز از تامین مخارج اولیه زندگی است و طبقه متوسط هم هر روز شاهد از بین رفتن قدرت خرید و کاهش دارایی هاست.
2- اعتراضات مردم رادیکال تر شده. اکنون دیگر شعارهایی مثل یا حجت ابن الحسن ریشه ظلم را بکن را از مردم نمی شنویم. مردم با صدای بلند مرگ بر خامنه ای می گویند و عکسهای او و خمینی ملعون را به آتش می کشند. حتی پرچم خرچنگ نشان جمهوری اسلامی را نیز پاره کردند و آنرا به آتش کشیدند.
3- در این اعتراضات، تسخیر پایگاه بسیج و تخریب آن و یا حمله شجاعانه جوانان شیرازی به یک کلانتری و آتش زدن آن و از بین بردن چندین بانک در شهرهای مختلف همگی گواه ان است که مردم دریافته اند این رژیم مبارزه بدون خشونت را نمی فهمد. مردم یاد گرفته اند که تنها با اهرم زور و قدرت باید با این اشغالگران جنایتکار روبرو شد.
4- همزمانی این اعتراضات با اعتراضات مردم عراق و لبنان باعث تضعیف روحیه مزدوران سرکوبگر رژیم شده. در سالهای گذشته سپاه پاسداران امکان ان را داشت که از نیروهای وحشی عراقی و لبنانی برای ترساندن مردم و کشتار آنان بهره ببرد اما اکنون آنها باید در چند جبهه مشغول باشند. ضمن اینکه اوضاع مالی نوکرانشان هم تعریفی ندارد.
5- هرچه میگذرد قدرت سرکوب رژیم در مقابل قدرت مردم تحلیل میرود. ترس از انتقام مردم مثل موریانه در ارکان نیروهای انتظامی و لباس شخصی ها افتاده و اگر مردم به اعتراضات خود ادامه بدهند سقوط رژیم حتمی است.
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
