در حسرت نبودن یک حکومت ملی و مقتدر؛ کاش کردستان امروز حمایت ارتش ایران را پشت سرش احساس میکرد…

کردها و پادشاهی ماد ۲۵۰۰ سال پیش سنگ بنای ایران امروز را بنا گذاشتند و شوربختانه این پاره تن ایران زمین_ در روزگاری که ایران اسلامی شده حال و روز خوشی نداشت_ سرانجام با زد و بندهای جهانی میان ۴ کشور تقسیم شد و هیچکدام از آن قسمت های جدا شده و آنکه سر جای اصلی اش ماند، روزگار خوشی را تجربه نکردند.

رویای تجزیه از ۳ کشور «جعلی» که هیچ ارتباطی به کردستان نداشتند و جدایی از «ایران» که نیای ایشان پایه هایش را گذاشتند، در واقعیت نه امکان پذیر شد و نه سرانجام خوشی داشت.

ظهور و قدرت گرفتن داعش در عراق و سوریه، و درگیری هایی که پیش آمد؛ و این آخر هم که حمله ناجوانمردانه اردوغان حرام لقمه _ به لطف رذالت ترامپ در بیرون کشیدن نیروهای آمریکا از منطقه_ همه و همه دست به دست هم داد تا بدانیم تجزیه از کشورهای دیگر، حتی اگر این کشورها از جنس «عراق» باشند و در تقسیمات پس از جنگ جهانی دوم، ناشیانه مرز کشی شده باشند، هزینه های گزافی دارد که نه به انجامش می ارزد و نه منطقی است که رویاهایی داشته باشیم که رنگ خون کودکان بر ابر اثیری اش پاشیده شده باشد.

سالهاست «جمهوری اسلامی» با برجسته کردن خطر تجزیه طلبان سعی دارد «استمرار» این حکومت حرامی را تضمین کند، اما خوشبختانه حداقل پس از قیام بی نظیر ملت در دی ماه ۹۶، ایرانیان دریافتند که تنها راه نجات ملت ایران، عبور از این نظام اهریمنی است و بس؛ حال باید همه آنهایی که از تجزیه ایران میترسیدند، بدانند در فردای پس از جمهوری اسلامی، نه ملت ایران و ارتش آن اجازه چنین چیزی را خواهد داد و نه دنیای امروز دنیای آرمانی پس از جنگ جهانی دوم است که بشود به زور اسلحه و بمب، مرزهای جغرافیایی را تغییر داد.

کردستان و آذربایجان و بلوچستان و ترکمنستان، پاره های تن ایران هستند و همه ما پیوندمان پیوندی خونی و ابدی است.

ما ملتی ۲۵۰۰ ساله هستیم و همانند سوریه و عراق و‌ دیگران هویت خویش را دیگران برایمان نساخته اند. کردستان بزرگ، پاره تن ایران است، حتی اگر این پاره تن، هر گوشه اش در جای دیگری اسیر باشد.

حمله وحشیانه ترکیه اردوغانی که یک نسل کشی با هدف تغییر جغرافیایی یک زیست بوم چند هزار ساله است، نه تنها محکوم است بلکه باید همه ابعادش به بحث و نظر گذاشته شود و تجربه ای باشد برای همه ما، چه آنها که دل در گرو ایران دارند و چه هموطنانی که در خیال خود، خشت خام جدایی میزنند و خیال میکنند جدا شدن و یک کشور را «ناقص» کردن، به این راحتی هاست!

ای کاش ایران امروز یک حکومت ملی داشت و ارتش ایران به یاری برادران کرد خویش می شتافت. ای کاش و هزاران ای کاش دیگر…

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید