اعلام همبستگی بزرگترین کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری اسپانیا با فعال کارگری مهران رئوف و فعالین هفت تپه
ایران کارگر– بزرگترین کنفدراسیون اتحادیه‌های کارگری اسپانیا موسوم به «کمیسیون های کارگران اسپانیا» با بیش از یک میلیون عضو با انتشار بیانیه‌ای همبستگی خود را با مهران رئوف و فعالین کارگری مجتمع نیشکر هفت تپه که به دادگاه احضار شده‌اند اعلام کرد.
در این بیانیه چنین آمده است:
«در همبستگی با مهران رئوف و فعالین کارگری در هفت تپه»
مهران رئوف از تاریخ ۱۶ اکتبر ۲۰۲۰ (۲۵ مهر ماه ۹۹) تاکنون در سلول انفرادی بسر می‌برد. طبق گزارش اتحاد بین‌المللی در حمایت از کارگران در ایران، احتمال دارد که مهران رئوف که در زندان اوین بسر می‌برد، مورد آزار و اذیت و شکنجه قرار گرفته باشد؛ از سوی دیگر، فعالین کارگری در مجتمع نیشکر هفت تپه در شوش (استان خوزستان) به دلیل اعتراض به وضعیت موجود این مجتمع بزرگ صنعتی ، تحت پیگرد قرار دارند.
حقوق و آزادی‌های سندیکایی در ایران به طور مرتب سرکوب می‌شود؛ تشکلهای مستقل سندیکایی و فعالین کارگری و اجتماعی به دلیل اقدام به فعالیت بر حق و مسالمت‌آمیز سندیکایی به طور روزانه مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند، از کار اخراج می‌شوند و مورد محاکمه قرار می‌گیرند.
در دو هفته اول نخست اکتبر ۲۰۲۰ موجی از دستگیری فعالین کارگری و اجتماعی در تهران و دیگر شهرهای ایران به راه افتاد؛ مهران رئوف، فعال کارگری در شب ۱۶ اکتبر ۲۰۲۰ (۲۵ مهر ماه ۹۹) متعاقب یورش نیروهای امنیتی به منزل مسکونی او، در تهران دستگیر شد؛ در جریان این یورش، منزل ایشان مورد بازرسی قرار گرفت و کامپیوتر، موبایل و دیگر مدارک شخصی ایشان ضبط گردید.
در همان هفته دستگیری مهران رئوف، ده‌ها نفر دیگر از فعالین کارگری و اجتماعی نیز دستگیر شدند که عده‌ای از آنها بعدا با قرار وثیقه آزاد شدند.
مهران اما همچنان در وضعیت بد در زندان بسر می‌برد؛ مهران رئوف، فعال کارگری و آموزگار (آزاد) زبان انگلیسی، متولد ایران و بزرگ شده آن کشور است، او همچنین چندین سال در انگلستان زندگی کرده و دارای تابعیت ایرانی ـ انگلیسی است. به نظر می‌رسد دو تابعیتی بودن مهران، او را در معرض خطر بیشتری از سوی مقامات ایران قرار داده باشد.
مهران رئوف، بدون دسترسی به وکیل و بدون داشتن اعضای نزدیک خانواده در ایران، در زندان بدنام اوین در سلول انفرادی و تحت کنترل سپاه پاسداران، محبوس است؛ با توجه به این شرایط و اعمال فشار شدید توسط مقامات زندان، این نگرانی وجود دارد که او مورد بدرفتاری و شکنجه قرار گرفته باشد.
ما خواهان آزادی فوری مهران رئوف به عنوان یک زندانی عقیدتی هستیم؛ او نباید بیش از این به طور ناعادلانه در زندان بسر ببرد.
از سوی دیگر وضعیت فعالین کارگری در شرکت نیشکر هفت‌تپه بعد از اعتراض اخیر کارگران علیه خصوصی‌سازی و اختلاس مدیران عامل این مجتمع، دشوار شده است؛ مدیریت این شرکت از ۲۸ نفر از کارگران معترض و فعالین کارگری به اتهام اخلال در نظم به دادگاه شکایت کرده است.
بعد از انقلاب ایران اکثر تشکلهای کارگری، موقعیت مستقل و آزادی خود را در مقایسه با تشکل‌هایی که از سوی قدرت سیاسی حمایت می‌شدند، از دست دادند.
تشکلهای کارگری که تلاش کردند مقاومت کنند و از هویت و استقلال خود دفاع نمایند، توسط رژیم تهران تحت عنوان «سازمانهای چپ» غیرقانونی اعلام شدند؛ در نتیجه این روند و با گذشت زمان، مشکلات در راه ایجاد سندیکاهای مستقل افزایش یافت و قوانین و مقررات در حمایت از تشکلهای رسمی (کارگری) به تصویب رسید.
در حالی که تشکلهای مورد حمایت رژیم از امکانات مالی ارائه شده توسط دولت برخوردار هستند، در مقابل تشکل‌هایی که در اعتراض به این وضعیت تلاش کرده‌اند که به عنوان آلترناتیو در برابر تشکلهای وابسته به دولت، عرض اندام کنند با مشکلات جدی روبرو بوده‌اند.
حکومت ایران چندین تشکل (کارگری) که تحت کنترل حکومت قرار دارند را از لحاظ مالی تامین می‌کند؛ این تشکل‌ها عبارتند از خانه کارگر، شوراهای اسلامی کار، انجمن‌های صنفی کارگران و مجمع نمایندگان کارگران؛ همان طور که می‌توان دید رژیم ایران یک سری تشکلهای کارگری در سطح محلی، استانی و دولتی ایجاد کرده تا کارگران در ایران را که حق‌شان در ایجاد اتحادیه‌های آزاد و مستقل سلب شده را با قدرت تمام، تحت کنترل قرار دهند.
برای مثال کارگران در بخش‌های مهم اقتصاد ایران مانند صنعت نفت و پتروشیی اجازه ندارند که تشکل مستقل خود را بوجود آورند و به اجبار تنها می‌توانند به یکی از تشکلهای مذکور بپیوندند.
این یک سیستم کنترل مثلثی است که فشار خود را در هر ۳ عرصه اعمال می‌کند؛ در همان حال رژیم ایران تلاش می‌کند که برای این تشکل‌ها در صحنه بین‌المللی از جمله از طریق کسب عضویت برای آنها در کنفدراسیون جهانی اتحادیه‌های کارگری (ITCU) موقعیت ایجاد کند.
کمیسیون های کارگران اسپانیا (CCOO) در چارچوب کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری و سازمان جهانی کار (ILO) با پیگیری اوضاع کارگری در ایران، از جمله تشکلاتی بوده است که بارها نسبت به انتقام‌گیری از فعالین کارگری در ایران به خاطر اقدام به فعالیت سندیکایی اعتراض کرده و از ابتکارهای تشکلهای مستقل کارگری در آن کشور حمایت کرده است.
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید