اسلحه یعنی آزادی!

حدود یک هفته است که روزانه دادگاه جورج فلوید رو به صورت مستقیم دنبال میکنم و از هر لحظه اون لذت میبرم. در یک جمله خلاصه میکنم؛ در حال حاضر اگر جایی در دنیا باشه که قصه خلخال از پای زن یهودی و… در حال اجرا باشه اون آمریکا است. پلیس سفید با این اتهام که در دستگیری یک سیاه پوست از زور بیش از حد استفاده کرده و منجر به مرگ اون شده محاکمه میشه.

دادگاه با حضور ۱۴ نفر هیات منصفه که با توافق وکلای متهم و شاکی انتخاب شده اند برگزار میشه و در نهایت هم این هیات منصفه (نماینده جامعه) است که رای میده که آیا بدون هیچ شک معقولی (Without Reasonable Doubt) در مورد اتهامات منتسب به متهم اون رو گناهکار میدونه یا نه (Gulilty or Not Gulity). شبکه های خبری اصلی آمریکا هم یا دادگاه رو به صورت مستقیم پوشش میدند یا خبر اصلی شون همین دادگاه هست و همگی با استفاده از کارشناسان مختلف لحظه به لحظه جریان دادگاه رو زیر نظر دارند.

یک نکته اضافی هم بگم؛ در چند سال گذشته قوانین اساسی بسیاری توسط افراد و سازمانهای مختلف برای دوران پسا جمهوری اسلامی ارائه شده. به نظر من بهترین قانون اساسی برای کشوری به وسعت و تنوع قومی نژادی مثل ایران ترجمه “طابق النعل بالنعل” قانون اساسی آمریکا است, بخصوص روی سیستم فدرالی و حق حمل اسلحه تاکید دارم. اسلحه (قدرت) به هیچ عنوان نباید به صورت انحصاری در دست حکومت باشه. از نظر من حق حمل اسلحه که در متمم دوم قانون اساسی آمریکا به رسمیت شناخته شده این معنی رو میده: عوامل حاکمیت همیشه باید در این ترس باشند که اگر “ظلم” کنند, احتمال تلفات دادن خودشون هم به سادگی وجود داره. به عبارت دیگه: اسلحه یعنی آزادی!

برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید