زمامداران صفوی- بخش نخست
شاه اسماعیل صفوی، بنیانگزار سلسله صفوی، در عین آنکه از کارآمدترین شاهان ایران بود، یکی از سفاکترین و وحشی ترین پادشاهان نیز بود. تقریبا تمام دوران حکومت این مرد خدا! به قتل و کشتار و شکنجه مخالفان گذشت.
در شورش مردم تبریز، در عرض دو شبانه روز بیست هزار نفر را به فرمان او سر بریدند و در همان شهر با وجود حرام بودن نبش قبر، بدستور او استخوانهای سنی ها را از قبر بیرون کشیدند و در ملا عام در کنار سرهای بریده گروهی از دزدان و روسپیان در آتش سوزاندند.
در کتاب احسن التواریخ آمده است:
بفرمان شاه اسماعیل بدن حاکم ابرقو را عسل مالیدند و او را در قفسی گذاشتند و در معرض نیش زنبوران بیشماری قرار دادند تا با فریادهای هولناک پس از چند شبانه روز از فرط گرسنگی و تشنگی زجر کش شد.
در کتاب ” عالم آرای عباسی” ، تاریخ رسمی و مورد تایید پادشاهان صفوی، روایت شده است که:
چون لاشه شیبک خان ازبک را کشان کشان به نزد شاه شیعی آوردند، وی به قورچیان قزلباش فرمان داد تا بر زمین افتند و گوشت لاشه او را با دندان پاره کنند و بخورند.
این رسم تا پایان عصر صفوی برقرار ماند و تاریخ نویسان متعدد ایرانی و سیاحان اروپایی که گاه خود شاهد آدمخوران دربار بودند عموما بدان اشاره کرده اند.
انواع دیگر شکنجه توسط این پادشاه که خود را مرشد امام علی می نامید عبارت بودند از گچ گرفتن، شکم پاره کردن، زنده زنده پوست کندن، میل به چشم فرو کردن، گوش یا بینی یا زبان یا آلت تناسلی را بریدن، سرب گداخته به گلو ریختن، در روغن گداخته جوشاندن و بعدها در زمان شاه عباس در زمانی که توپ و باروت به ایران آمده بود شخص مورد نظر را بجای گلوله در لوله توپ قرار دادن و یا او را به توپ بستن.
این مرد خدا در آخر عمر دستور داده بود از جمجمه شیبک خان ازبک کاسه ای درست کرده بودند که با آن شراب بخورد.
عاقبت در حال مستی مرد و شاه طهماسب جانشین او شد.
منبع: خلاصه شده از کتاب از کلینی تا خمینی
برای امتیاز دهی به این مطلب، لطفا وارد شوید: برای ورود کلیک کنید
